Դատարկվել են փողոցները հարազատ ձեր դեմքերից . . .

Մեկ-մեկ, երբեմն, երբ հասկանում եմ, որ էստեղ ոչ ոք չկա, կարկամում եմ:
Էստեղ ոչ ոք չկա:
Իսկ արձագանքները, քմծիծաղները, հույզերը, հոգին, ԿԱՐՈՏՆԵՐԸ, մտախոհությունները . . .
Էստեղ էն, դեռ զրնգում են:
Էստեղ ոչ ոք չկա:
Կարծես ամռանը իմ առաջին դպրոցի կաթսայատանը լինեմ: Էդտեղ թաքնվում էի, երբ չափից դուրս վիրավորված էի լինում: Ամեն անգամ ես էդ ածխաբույր սրահը դարտարկ էի գտնում անցյալ անգամվա ինձանից:
Մի անգամ, երբ դպրոցը վաղուց ավարտել էի, էլի հայտնվեցի էդտեղ, երևի վիրավորված էի. չեմ ուզում հիշել: Նույն սրահն էր: Ածխաբույր չկար, բայց ես շնչում էի այն: Կաթսայատունը գիտեք??? ....


Ափեափ լիքն էր ինձանով:


Բոլորը կային:


Բոլոր ժամանակներում էդտեղ թեկուզ մի րոպեով թաքնված եսերը:


Թեկուզ մի արտասուք, թեկուզ մի հեկեկոց, բոլորը .....

- Արա էդ ուռում ես, թուլա':
- Չէ', ինչ ուռել, ուղակի մտա, տեսնեմ` ինչ կա:
- Խի էսի քո համար բուլվար ա, արա':
- Ես էս դպրոցում սովորել եմ, անցնում էի, ասացի ...
- Արա', կառոչի գլոխ մի հառթուկի, կամ հեսա թաղային եմ կանչըմ, տանեն թաղմաս էնքան տփեն, սատկցնեն, մի 1000-3000 դոլլար էլ կառնեն, կտանեն կկորցնեն, արա', դու բաայց ջոգում էս, որ եթե ես հմի ուզեմ ...
- Կամ ինչ?
- Ինչ?ը կամ ինչ: Կտանեն, բերանդ կջարդեն...
- Չէ, ասեցիր կամ թաղային, բան: Էն երկրորդ կամը չասացիր:
- Հա, ըըըը դե եսիմ, մոտդ էլի ուռելիք կա:
- Չէ, իսկապես չէի ուռում:
- Արա էլի կույսվատ էս ըլնում: Բա աչքերդ խի ա կարմրած, արա, քու բռնած մկների չափ կատու էնք . . .
- Ուղղակի լաց եղա մի պահ:
- Ախպեր դու գիժ էս??? Դավայ ռադ ըլի ստից:
- Ինչ???
- Արա, վրա մի տվեք: - Վարսիկ զանգի թաղմաս, արա էս ուր???
- Գնամ տուն, եթե դեմ չես:
- Ախպեեեր: Էս մաշնեն քոնն ա ???
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

P.S. Դատարկ մի թողեք էս տարածքը: Հաջորդ անգամ հնարավոր է չգտնեք ինքներդ ձեզ: