Երկու օր

Երկու օր է պետք, որ կանգ առնեմ ու մտածեմ, թե ուր եմ գնում:
Ու եթե բախտս բերի ու այդ երկու օրը սարերում լինեմ, կարող եմ անգամ զգալ դա:
Վերջին շրջանում ընթացքս վազք է հիշեցնում, իսկ այստեղ սխալվելու հավանականությունը մեծանում է:
ԿԱՆԳԱՌ է պետք:

Ու՞ր գնամ...

որ մենակ մնամ:
Լրիվ մենակ:
Տաք լինի, ջերմ: Տաք՝ ինչպես մայրական գիրկը:

Մի վառարան, տալաշած կարտոֆիլ, ու... քամու գվվոցը վառարանի մեջ:

Իմ մեծ ընկեր Արարատը մահացել է: Նա Հաղարծնի պահակն էր:

Ալֆա

Ալֆային էլ եմ հանում այստեղից:
Մնում եմ մենակ:
Հետո հետ կդառնամ, կկարդամ, կհասկանամ:
ԹԵ ՈՒՐ ԵՄ ԳՆՈՒՄ:

էլի կեղծիքի մասին

Էնքան եմ ասել՝ մարդ պետք է անկեղծ լինի, որ հասկացել եմ, որ ավելի շատ, ամենաշատը, դա ինձ է պետք:

Հանեմ կյանքիս կեղծիքները, շարեմ դարակս: 

Նայեմ այդ կեղծիքներին: 

Նայեմ: Նայեմ: 

Հասկանամ, որ առանց ինձ դրանք չկան: 

Որ եթե շարել եմ, ուրեմն դեռ մեջս են: 

Մեջիս դարակներում:

Ուղեղիս: 

Մարմինիս: 

Բջջի մակարդակի վրա: Կեղծիք կա: 

Կամք, ոգի չունեմ դրանք հանելու: 

Ու գանլով ավելի ու ավելի քիչ է հավանական, որ կհանեմ: 

Բայց դա ինձ շատ է պետք: