ԱՄԵՆ ԱՆԳԱՄ ԳԵՐԵԶՄԱՆՈՑՈՒՄ . . . . . . .

Ամեն անգամ, երբ հողը հերթական ձյունց հետո ուռչում ու սկսում ա գարուն բուրել, ես հիշում եմ . . . .

- Այ տա: Շան որդի կուռումսաղ, Էտուլի մգրատը բեր էս վարդը էտենք, մեղք ա, մեռնե'մ ջանիդ: Բիջ ճուղքը ծիլ ա տալիս . . . . . .

Ամեն անգամ, երբ հերթական խորովածի համար կրակ եմ վառում, դարձյալ հիշում եմ . . .
- Այ տա: Էտա կրակը թող, պաժառ կտաս քեզի: Մեռնե'մ ջանիդ, կրակի հետ մի' խաղա, գիշերը կշռես տակդ:

Ամեն անգամ, երբ Երևանի հերթական անիմաստ քաղաքապետը էկրանից վրաս ա փսխում` Էրեբունի-Երևան, անհուսության աստիճան ճմլվծ թաթս եմ հիշում . . . .

- Չկորե'ս, շան որդի լամուկ: Ձեռքդ տուր, մեռնեմ ջանիդ, տուր բռնեմ, որ հիրար խեդ քելանք:

Ամեն անգամ, երբ ամառային մայթին դիմացս հայտնված անհամար ձմերուկները . . . . Չէ', ոչ թե առնելու, տշելու ցանկություն եմ ունենում . . . . . .

- Շան որդին ծուռ ա: Հում ինք մե կտոր հաց տվե վրից չի հերեվում . . . . .

Ամեն անգամ, երբ հասկանում եմ, որ հերթական մանրախնդիր մեկը տամուկ սողունի վարվեցողությամբ ներսս ա նայել ու հիմա սկսում ա ամրապնդվել . . . . . .

- Բը դոոոո՞ր իր, չկիր: Դու եթտա ջոջ իսան իր, չի՞ր գիդում, որ չարը բարուն հակառակ ա:

Ամեն անգամ, կարոտում եմ, զղջում եմ, ափսոսում եմ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ԼԱՑ ԵՄ ԼԻՆՈՒՄ: