Ինչու՞ ենք այսքան սիրում մեր երեխաներին

դրանից չէ՞, որ այսքան շարունակվում ենք
այսքան ապագայոտ ենք
այսքան ԱՌԱՔԵԼԱԿԱՆ ենք

ցաքուցրիվ

կտրտված ենք
իրարից հեռու
արմատից հեռու
տեսլականից հեռու
բայց գիտենք
որ արմատ կա
հիմա կա
տեսիլք կա
ու երբ զգում ենք, որ արմատը, տեսլականն ու այսօրը կարող են կորչել,
ԲՅՈՒՐԵՂԱՆՈՒՄ ենք
ու էական են դառնում հարևանը, ընկերը, ընտանիքը,
հայրենքը, արմատը, տեսլականը, առաքելությունը
ԲՅՈՒՐԵՂԱՆՒՄ ենք:

ԻՆՉՊԵՍ ԴԱՎԻԹԸ, ՄՀԵՐԸ...

ՄԵՆՔ ՈՒԺԵՂ ԵՆՔ
ԵՐԲ ՆՎԻՐՎՈՒՄ ԵՆՔ
ԵՐԲ ՁԳՏՈՒՄ ԵՆՔ ԻՐԱՐ
ԵՐԲ ՍԻՐՈՒՄ ԵՆՔ
ԵՐԲ ԶԳՈՒՄ ԵՆՔ ԻՐԱՐ
ԶԳՈՒՄ ԵՆՔ
ՈՐ ԴԻՄԱՑԸ ՄԱՐԴ ԿԱ
ԱՊՐՈՂ ԷԱԿ
ՄԵՆՔ ՈՒԺԵՂ ԵՆՔ
ԵՐԲ ՔՐԻՍՏՈՍԸ ԴԱՎԹԻ ԿԵՐՊԱՐԱՆՔՆ Է ԱՌՆՈՒՄ
ԵՐԲ ԱՄԵՆ ՔԱՐԱՅՐԻ ՆԱՅԵԼԻՍ ՄՀԵՐԻ ԴՈՒՌՆ ԵՆՔ ՏԵՍՆՈՒՄ
ՈՒ ԳԻՏԵՆՔ
ՈՐ ԿՈՂՔԸ ՄԱՐԴ ԿԱ...