...
Հասկանամ բառերիս արժեքը:
Բոլոր բառերիս:
Յուրաքանչյուր բառի:
ՀԱՐՑԱԿԱՆ ՆՇԱՆԻ:
Ստորակետի:
Վերջակետի:
Բազմակետերի: Դասավորեմ ուղեղս: Նկարներս: Պատկերներս:
Դեն նետեմ աղբը: ԼՍԵՄ: ԼՍԵՄ: ԼՍԵ~Մ...
ԽՈՍԵՄ:
An Oath of Silence...
To understand the worth of my words,
Of all my words,
Of every word,
OF A QUESTION MARK,
Of a comma and
Of a full stop,
Of dots...
To arrange my thoughts, visions, images and
Throw them away.
TO LISTEN, LISTEN, LISTEN
AND SPEAK!
Դեռևս 15-16 տարեկանում հասկացա մի պարզ ճշմարտություն...
ReplyDeleteԿյանքում եղիր Դու դերասան`
Անմեղ, բարի, չար ու դաժան:
Դերերիդ մեջ եղիր հստակ`
Ժպտա, լացիր, արա կատակ:
Կարևորը` չմոռանաս,
Ամեն դերում կարողանալ,
Հենց որ ուզես, շուտ ետ դառնալ:
Ու չլինի հանկարծ այնպես`
Դերասանիդ սիրահարվես:
Թե մոռացար, որ խաղում ես`
Կմոռանաս` ո'ր դերում ես...
Եվ արդյունքում ո՞վ կտուժի...
Միայն այդժամ կհասկանաս`
Քո որ դեմքն էլ որ դու բանաս`
ԱՍՏԾՈ ԿԵՐՏԱԾԸ ԿՄՆԱՍ...
Մեկնաբանություն՝ որպես գրական գործի:
ReplyDeleteԱյս զգացմունքը փոխանցելու համար՝ բառերը շատ են:
Բառերի նկատմամբ անպատասխանատու վերաբերմունք կա:
Նույնը՝ ՄԱՅՐԵՆԻ ԼԵԶՎԻ:
Լեզուն ՍՐԲՈՒԹՅՈՒՆ է:
Սևակյան խաղ կա: Բառախաղ:
Մեկնաբանություն գործի փիլիսոփայության վերաբերյալ:
ReplyDeleteՇատ դեմքերով խաղալը համակարգային տեսության հիմնական պոստուլատն է: Մարդը տարբեր համակարգերում տարբեր դրսևորումներ ունի:
Լիովին կիսում եմ կարծիքը՝ երբեմն դերը վերանայել և վերարժեվորել: Չտարվել դերով՝ այն խաբուսիկ է:
Վերջին միտքը՝ Աստծո կերտածը մնալու հետ կապված, ինձ անհանգստացնում է: Չգիտեմ՝ ինչու:
Բառեր, բառեր, բառեեեեեեեեր, որքան անիմաստ բառեր են ասվում...Աղբ? Երբեմն ստիպված ենք այդ բառերն ասել, քանի որ, մնալով ներսում նրանք ճնշում են, ախտահարում են ուղեղը, սպանում... Պահել ներսում այդ աղբը, թե շաղ տալ աշխարհով մեկ???... Դա էներգիա է, որ ոչ մի տեղ չի կորչում, այն միևնույն է մի օր, մի ձևով դուրս է ժայթքելու, և... Բայց էներգիան մեկ այլ հիանալի հատկանիշ էլ ունի` կարող է մի տեսակից մյուսի փոխակերպվել...
ReplyDeleteՏեսնես սա ում մտքերն է օգտագործում:
ReplyDeleteՎարազդատը կրկին դարձավ անանու~ն... Թե այս անգամ դու չես? Իսկ ,,սա,,-ն ով է?
ReplyDeleteՄտածում եմ` Զինվորն է, այդ խոսելաոճը նրան է բնորոշ, բայց չի էլ բացառվում, որ հենց ինքը Վարազդատը լինի` ասենք իմ ու Զինվորի հարաբերությունների պարզաբանումները դռան անցքից նայելու նպատակով...
ReplyDeleteKarox em es el masnakcel ays qnnarkumnerin?
ReplyDeletees stex shaterin chem chanachum, inc im lav ynkern e hravirel ays blog, voxjunum em bolor masnakicnerin, karcum em dzer het hetaqrqir e, amen depqum aydpes en inc nerkayacrel...
ReplyDeleteՄենք կռահում ենք, ով է Ձեր լավ ընկերը, ինքը նաև մեր լավ ընկերն է...Մենք էլ Ձեզ ենք ողջունում Մադլենա, սա Ձեր իրական անունն է, թե համացանցային?
ReplyDeleteԲարև, Մալենա:
ReplyDeleteՈՒրախ եմ Ձեզ այստեղ տեսնել:
Ուրախ եմ, որ մարդիկ են գալիս, ում ես էլ չեմ ճանաչում:
Հաճելի խոհեր ու երազներ Ձեզ:
Բարի Գալուստ:
Սպասում ենք Ձեր մենկաբանություններին:
Վար? սա վերջն էր, լուրջ հավատացել էի, փաստորեն Մադլենան էլ դու էս հա?, հա բայց ինչ իմաստ ունի?
ReplyDeleteՎահե, էս ինչ սարսափ ֆիլմ ես տեսել:
ReplyDeleteԼսել ենք, անձի երվություն: Բայց քո նկարագրածը արդեն հնգվություն է:
Պատկերացնում ես, վաղը մտնես բլոգ, տեսնես Վահեն էլ եմ ես, Ալփանել, Զինվորն էլ, ... դու էլ...
Հետո գնաս գործի, տեսնես Նունեն էլ եմ ես, Վիլյամը...
Խնայեցի քեզ, չասեցի, որ Սյուզին էլ եմ ես:
ReplyDeleteՀետո կնայես հայելուն, էլի ինձ կտեսնես...
ReplyDeleteՀետո մի հատ խանութի կողքով անցնելիս կլինես, միամիտ նկայես լուսամուտին, կտեսնես մի հատ երկու քո ռազմերի մարդ, կֆռա՝ ես եմ...
Հետո ձեռքդ կտանես երեսիդ, սարսափով վեր կթռնես:
ReplyDeleteՄՈՐՈՒՔ
Զինվորը ես եմ, միշտ ես եմ եղել ու կլինեմ:
ReplyDeleteԲայց ապշում եմ, թե դու ինչու ես զարմանում Վար: Մարդու փոխարեն թեմա ես տեղադրում ու զարմանում ե՞ս, որ խառնում հիրուր:
Վարս, ճիշտն ասեմ քո ջղայն կերպարը շատ էի ուզում տեսնեմ, լսի հիմա դու ես իրար խառնվել, համ էլ քեզնից այդքան էլ հեռու բան չեմ ասել, լավ..
ReplyDeleteՎերջացրու, Վահե, Վարազդատից, իհարկե, հեռու չէ, բայց դե ոչ այդ աստիճան...
ReplyDeleteԵս իմ մասին առանձին թեմա կդնեմ, կքննարկենք:
ReplyDeleteՊատերացնում եմ, թե ինչ աղբ կթափեք:
Դու էլ մի երկարացրու, վերջացրու, իսկ ինչ աստիճանի մասին է խոսքը?
ReplyDeleteԴե համաձայն Ձեր վերոհիշյալ նկարագրի, Վարազդատն իր բոլոր գործերը թողել է, առավոտից իրիկուն ինքն իր հետ... ինչ էր Զինվորն ասու~մ?... հիշեցի ինքնադիալոգում է... Ես էլ ասում եմ, կարող է մի երկու դիալոգ հորինել, բայց դե ոչ այդ աստիճան...Ի դեպ, Մալենա, ուշացումով ԲԱՐԻ ԳԱԼՈՒՍՏ...
ReplyDeleteԻ դեպ,
ReplyDeleteայսօր մի հետաքրքիր բան նկատվեց:
Ես բլոգում չէի մինչև ժամը երեկոյան ինը:
Բայց բլոգն ավելի ակտիվ էր, քան երբ ես այստեղ եմ:
"ԳՈրծն է անմահ, լավ իմացեք..."
եթե հանկարծ մահանամ, բլոգը շարունակեք:
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteՎար, գրածդ կարդացի, մի քիչ լացեցի, ջնջեցի... հույս չունենաս, թե քեզ այսքան շուտ թույլ կտանք հեռանալ...
ReplyDelete"եթե հանկարծ մահանամ", ինչի չենք խոսում ապրելուց միայն..ախր ապրելն է բարդ, մահը կա ու կա...
ReplyDeleteՎար այ այս պահին խնդրում եմ ուշադրությունդ բևեռես.
հեքիաթի հերոսուհին` Ալֆ-ը, ինձ նախորդ հաղորդագրության մեջ դիմում է Դու-ով, մյուսի մեջ Դուք-ով...
Ալֆ ջան ես դեմ չեմ ոչ մեկին, ոչ մյուսին, միևնույն ժամանակ արի ինձ և ընհանրապես մյուսներին դիմենք մեկ ձևով, մեկ պարզ պատճառով.
Երբ նույն մարդու հետ խոսելիս այդ դերանունները անընդհատ փոխվում են, առավել ևս եզակիից հոգնակի, դա ենթադրում է, որ դիալոգը անկեղծ չէ...
Իսկ բլոգի կարևորագույն բաղադրիչներից մեկը հենց անկեղծությունն է:
Վահե ջան, մի տող հիշեցի՝ քեզ կարդալով:
ReplyDelete- Որքան էլ ծանր է մանուկ թաղելը,
Մանուկ պահելը ծանր է ավելի...
Նույնը մեր կյանքն է: Ճիշտ ես:
Իմ թաղման թեման երկրորդ անգամ ենք քննարկում: շատ չէ՞
ReplyDeleteԼսի այդինչ իմաստուն ու դաժան խոսքեր են...
ReplyDeleteԱյո, իմը քոնը, կապ չունի...իմաստ չունի...
Վահե, դե ես սևով եմ խաղում, ստիպված եմ մի քիչ ,,խարդախել,, - բայց դե ,,դու,,-ի մեխանիկաբար եմ անցնում, իսկ ,,դուք,,- ը, որպես բարեկրթության դեսպան գլուխ է բարձրացնում և ստիպում հետը հաշվի նստել...
ReplyDeleteԻնչպես թե, դու կարմիր չես?...
ReplyDeleteԵս վարողն եմ, ինձ ձեր խաղերին չխառնեք:
ReplyDeleteԲայց որպես խաղացող...ինչպես թե սևով եմ խաղում...
ReplyDeleteԱլֆան իմ իրական անունը չէ, հետևաբար սևով եմ խաղում, բայց այն առումով, որ Վարազդատը չեմ, կարմիր եմ... Թեև իմ առաջին Post-ն այնպես էր փոխել, որ ես էլ էի ,,Վարազդատ,, դարձել...(:
ReplyDeleteՉ Ալֆա դու իրոք որ համոզիչես խաղում, արի միանանք խաղանք իրար հետ...
ReplyDeleteՉէ, ես Վարազդատի հետ եմ խաղում...
ReplyDeleteպրիմիտիվ պատասխան, դու չես կարող խաղալ վարողի հետ...:))))))))
ReplyDeleteԴու կարդացել ես իմ գրվածքը?, մի հատ էլ կարդա...
ReplyDeletePost-ը, թե բանաստեղծությունը? Երկուսն էլ կարդացել եմ, որոշ կետերի հետ համամիտ եմ, որոշ կետերի հետ` ոչ, ինչպես միշտ է լինում... Վարողի հետ էլ հնարավոր է խաղալ, շատ եմ խաղացել, չէ ՎԱՐող?
ReplyDelete