Աշխարհը. Հա՜յ կրակ, Հա՜յ փետ, Հա՜յ ԱՍՏՎԱԾ, Հա՜յ կնիկ, Հա՜յ ամպ, Հա՜յ ցուրտ, Հա՜յ ցորեն, Հա՜յ գարի, Հա՜յ գարեջուր: Ո՞վ է ստեղծել. . . .

- Մեզ էլի գարեջուր բերեք:
- Շատ լավ, նույնի՞ց:
- Այո, բոլորիս էլ բերեք:
- Շատ լավ, հիմա կբերեմ:
- Տեսա՞ր, քեզ ոնց էր նայում, Հարութ:
- Հա, ախպեր, ջոգել եմ: Մի կերպ ա հեռանում մեր սեղանից
Երկարոտն մատուցողուհու կարճ փեշը գավաթների հետ ավելի դիտարժանանում է: Անտանելի ծուխը մշուշում է նույնիսկ փեշից ներքև ու ստիպում ավելի ուշադիր, ավելի անզուսպ, ավելի թափանցող ու ավելի անամոթ նայել:
- Ուրեմն Շվեդիայում մի անգամ սուպերմարկետից ռակ առանք:
- Կիլոյո՞վ:
- Չէ, է՜, փաթեթավորած, իսպանական ռակ էր:
- Իսպանական խեցգետին, հասկացա՞ր, Հարութ:
- Հա, ախպեր, ջոգել եմ՝ Մադրիդ:
- Ը՜հ՜ն:
- Բերեցինք տուն, որ էփենք. պիվա, բան, մի խոսքսով… պաչկեն բացում եմ ու ի՞նչ:
- Ի՞նչ: Մեջը ռակ չէ՞ր:
- Ռակ էր, արա,բա ի՞նչ, էդ դեմիդ ռակերից:
- Սրանի՞ց:
- Հա, տոչնի դրանից:
- Տոչնի սրանից դժվար ըլներ:
- Լսի ուրեմ, պաչկեն բացում եմ էդ իսպանական ռակի, ներսի տուփի վրա մանր անգլերեն տառերով գրված ա՝ խեցգետինը աճեցված է կովկասյան Սեվան լճում:
- Լա՜ա՜ա՜ա՜վ է, արա: Էս ի՜նչ ա ասում: Հետո՞:
- Հետո ի՞նչ, եփեցինք կերանք: Էն Գումի տասը օրվա ռակերից էր:
- Գումի ռակերը, Հարութ, Մադրիդից են բերում:
- Ջոգել եմ, արա, Մադրիդից տանում են Շվեդիա ու ընդեից՝ ուղիղ Գում:
Ակնհայտորեն հոգնած մատուցողուհին ծանր ապակուց, լիքը գավաթներն ավելի քան լիքը կրծքերի մակարդակից ցած չի պահում: Էդպես սովորեցրել են: Երկար նեղլիկ միջանցքի ծայրից վարժ քայլքով, անժպիտ անցնում է մինչև շրջադարձը, չքնաղ ժպտում թիրախ սեղանին ու, գավաթների հեղուկը կրծքի հետ համընթաց ճոճելով, գրոհում:
- Խնդրեմ, Ձեր գարեջուրը:
- Սա է՞լ նախորդի պես լավն ա:
- Նույն տակառից ենք լցնում:
- Դուք էլ ե՞ք մասնակցում լցնելուն:
- Հա , բա: Չգիտե՞ս, ինքը բակալն ա բռնում, մյուսները լցնում են Հարութ:
- Ջոգել եմ ախպեր . . .
- Ես տակառն եմ բռնում: Սխալվեցիք: Անուշ լինի:
Կարճ փեշը հետևի կողմից՝ լրիվ ուրիշ հեքիաթ, լրիվ ուրիշ տեսիլք, լրիվ ուրիշ կինո, լրիվ ուրիշ սերիալ, լրիվ ուրիշ չափորոշիչ …
Տաք տեսիլքի մանրադրամը՝ երեք սառը գավաթ, երեք պայծառ ջահել, երեք՝ սառը փրփուրից արդեն այրվող ցնորք:
- Տակառդ ուտեմ:
- Լսի, սա մինչև հիմա սենց՝ մեզ թիկունքով, չէր գնացել, Հարութ:
- Ջոգե՜ե՜ե՜ե լ եմ, ախպեր:Մինչև էս հետ-հետ էր գնում, են անկյունից շուռ էր գալիս:
- Լավ, լպիրշացաք: Մի անգամ էլ ուրեմն Համբուրգում գերմանացի ընկերներիս թթի օղի եմ հյուրասիրում: Մեջները մի հատ Բունդեստագի պատգամավոր կա:
- Էտի իրանց ազգային ժողովն ա, Հարութ:
- Հա, ջոգել եմ: Արա, էն տակառիկս ու՞ր գնաց:
- Արա, լսեք վոբշեմ: Սրանք խմում են, խենթանում են:
- Թու՞նդ էր:
- Դե, սովորական՝ 60:
- Շա՞տ էին խմել:
- Չէ, բայց իրանք առամատից էին ցխկվում:
- Դուրները չի եկել, Հարութ:
- Ջոգել եմ, արա: Դրանք ո՞ր օրվա թթի արաղ խմողն են:
- Ընդհակառակը: Քիչ էր մնում ցանեին վրեքները:
- Մալադե՜ց:
- Էս պատգամավորը, ուրեմն, հարցնում ա՝ ի՞նչի արաղ ա: Ասում եմ ՝ թթի: Ասում ա՝ խառնում ես: Ասում եմ՝ խ՞ի եմ խառնում: Ասում ա՝ որտև նախ թթից արաղ չեն քաշում, երկրորդն էլ թութ միայն Գերմանիայում ա աճում:
- Էտի իրանց Գալուստ Սահակյանն ա Հարութ:
- Ախպեր, ջոգել եմ, որ Տիգրան Թորոսյանը չի: Բայց մի րոպե, մեզ էն նույն տակառից էլի գարեջուր կբերե՞ք:
Մատուցողուհին կրծքերն ու երկու քրտնած Blue Label սինուն դրած կտրուկ գրոհում է կողքի սեղանին: Ցամաքած, բայց հարուստ պապիկները սինուն միայն վիսիկի են տեսնում:
- Մնացածն էլ մեզ կբերեք:
Երեք լիքը հայացք ու մի դատարկ սինի…
Լուռ կախվում են նրա նեղ, կարճացող փեշից:
- Վա՜յ քու,արա:
- Կներեք, չլսեցի ի՞նչ էիք ուզում:
- Էն տակառի… ը՜ը՜ը՜ : Չէ, երևի վիսկի խմենք, չէ՞:
- Ներողություն, մենք արդեն փակվում ենք: Հաշիվը բերե՞մ
- Փակվում, լրի՞վ: Հա, իհարկե, հաշիվը:
Հաղթանակած հայացք:
Երեք պարտված ջահել:
Ունայնացող գրպան:

- Շնորհակալ եմ թեյավարձի համար:
- Չարժի, բայց եթե կարելի ա մեզ մի քիչ վիսկի չէ՞ք բերի:
- Ց տեսություն, բարի գիշեր:
- Էկեք իջնենք Պլենեռ, Հարութ: Ստեղ կարմիր լույսը վառվեց:
- Ջոգել եմ ախպեր: Կանաչ, դեղին, ԿԱՐՄԻՐ:

-----------------------------------------------------------------------------------

Կանաչ, դեղին, ԿԱՐՄԻՐ:

- Բալես նայի էս մարդը, որ անցնում ա գրող ա:
- Հա, տեսա, պապ:
- Սիրուն բաներ ունի, կտամ, կկարդաս:
- Հասկացա, պապ, էղավ:
- Արփ, գիտե՞ս, իրա ախպերն էլ ա գրող եղել, բայց մեծ գրող, շատ մեծ:
- Ը հը:
- Լսում ե՞ս Արփ:
- Հա էլի պապ, ասեցի՝ հասկացա վա՜ա՜ա՜ա՜յ:
- Ախպոր անունը Հրանտ Մաթևոսյան ա, ինքն էլ Հրաչն ա:

Կարմիր, դեղին, ԿԱՆԱՉ:

- Պապ, կանաչ ա, քշի էլի՜:
- Արփ, էս Հրաչի մեծ ախպերը՝ Հրանտը, “Մենք ենք մեր սարերն” ա գրել:
- Պա՜ա՜ա՜ա՜պ, ԿԱՆԳՆԻ:
- Բալե՞ս:
- Պապ, կանգնի՝ տենամ ու՞ր գնաց:
- Այգի մտավ, բալես:
- 01 701, շարժվեք, խցանում եք առաջացնում:
- Էս մեր հետ ա՞, պապ:
- Հա, ոնց որ:
- Ի՞նչ ա ասում:
- Ասում ա, որ շարժվենք:
- Պապ, խնդրում եմ, մի տեղ կանգնի, գնանք տենանք իրան, էլի ՜:
- 01 701, խաչմերուկը անցեք, աջ ընդունեք, կանգնեք: Չե՜ե՜ե՜ե՜ե՜մ հասկանում . . . . . . . .