Արդեն գոռում եմ...

Օր չկար, որ չլսվեր հոգեգալստական հարևանիս գոռգոռոցը:

Դպրոցահասակ երեխաներ ուներ:
Կնոջս ասում էի.
- էս անասունը էդ էրեխեքի հետ վարվելու ձև չունի: Գոռալը որն է?
Հետո հասկացա, որ նաև ծեծում է: Դե "հավատացյալ" է, հասկանալի է:

Ուրեմն:

Արդեն գոռում եմ...

Տասը տարի էր պետք

հասկանալու համար, որ մեր աղոթքր
"ՀԱՅՐ ՄԵՐ..."-ն է,  ոչ թե "Հայր իմ..."-ը:

Խնդրում- պահանջում եմ

Խնդրում եմ կամ պահանջում:

Խնդրում եմ, երբ թույլ եմ, ցածր եմ, նսեմ:

Պահանջում եմ, երբ բարձր եմ, ուժեղ եմ, հպարտ:

Իսկ ինչ եմ անում, երբ հավասար եմ:

I BEG-I DEMAND

I beg or demand.
I beg when I’m weak, poor, sick.
I demand when I’m strong, powerful and proud.
And what I’m doing when I’m neither this nor that?

Դատարկ պատկեր

ՀԻՆ ԳԵՏԻԿԻ ՎԱՆՔՈՒՄ ԷԻ:
ՁՅՈՒՆՆ ՈՒ ԱՐԵՎԸ ՁՈՒԼՎԵԼ ԷԻՆ ԻՐԱՐ:
ԼՈՒՅՍ ՈՒ ՍԱՌՆՈՒԹՅՈՒՆ:

ԴԵՊԻ ԱՎԵՐԱԿ ՎԱՆՔԸ ՁԳՎՈՂ ՃԱՆԱՊԱՐՀԸ ԿԱՐՃ ԹՎԱՑ. ԴԵՊԻ ՔԵԶ ԷԻՆՔ ԳԱԼԻՍ: ԱՄԵՆ ԱՆԳԱՄ ԱՅՍ ՎԱՆՔՈՒՄ ՏԵՍՆՈՒՄ ԵՄ ԻՄ ՀԱՎԱՏԸ` ՀՈՅԱԿԵՐՏ, ԲԱՅՑ` ԱՎԵՐԱԿ: ԽՈՐԱՆԻ ՎՐԱ ԱՆՊԱՏԿԵՐ ՄԻ ՔԱՐ ԿԱ: ՈՉ ՄԻ ԳՐԱՌՈՒՄ, ՈՉ ՄԻ ՆՇԱՆ: ԱՂՈԹՔԻՍ ՊԱՀԻՆ ՁՈՒԼՎՈՒՄ ԵՄ ՔԱՐԻ ՀԵՏ. ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ Է: ՆԱՅՈՒՄ ԵՄ ԵՐԿԱՐ: ԿՅԱՆՔԸ ԱՆՑՆՈՒՄ Է:

ԱՅՆՔԱՆ ԵՆՔ ՆԱՅՈՒՄ ՄԻ ԿԵՏԻ, ՈՐ ԿՈՐՑՆՈՒՄ ԵՆՔ ԱՄԲՈՂՋԸ, ԱՄԲՈՂՋԸ ՏԵՍՆԵԼՈՒ ՄԵՐ ԱՍՏՎԱԾԱՅԻՆ ՇՆՈՐՀԸ:
ՍԵՎԵՌՎՈՒՄ ԵՆՔ ՄԵՐ ՆԵՐՍԻ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅԱՆ ՎՐԱ, ՈՉԻՆՉ ՉԵՆՔ ՏԵՍՆՈՒՄ ՄԵԶՆԻՑ ԲԱՑԻ:

ՀԱՅ'Ր ՄԵՐ, ՍԹԱՓԵՑՐՈՒ ՄԵՐ ՀՈԳԻՆ ՈՒ ՍԻՐՏԸ:
ՄԵՐ ՄԵՋ ԵՂԱԾ ԱՆԴՈՒՆԴԸ ԼՑՐՈՒ ՔՈ ՇՆՈՐՀՆԵՐՈՎ ԲԱԶՈՒՄ, ՈՐ ԴԱՏԱՐԿ ՉՄՆԱՆՔ, ՈՐ ԱՄԵՆ ՊԱՀ ՏԵՍՆԵՆՔ ՔԵԶ ՈՒ ԱՊՐԵՆՔ ՔՈ ՄԵՋ:

ՏՈՒՐ ՄԵԶՆԻՑ ՄԵՐ ՈՒՇՔԸ ԿՏՐԵԼՈՒ ՇՆՈՐՀ:
ԴԱ ՔԵԶ ՏԵՍՆԵԼՈՒ ՄԻԱԿ ՃԱՆԱՊԱՐՀՆ Է:

... ԵՐԿԱՐ ՆԱՅՈՒՄ ԵՄ ԽՈՐԱՆԻՆ ԴՐՎԱԾ ՔԱՐԻՆ ԵՎ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ԵՄ ՀԱՎԱՏԻՍ ՀԻՄՔԸ:
ԵՍ ՉԵՄ ՏԵՍՆՈՒՄ ԱՅՆ ՀՈՅԱԿԵՐՏ ԵԿԵՂԵՑԻՆ, ՈՐՆ ԻՄ ՇՈՒՐՋՆ Է, ԻՄ ՄԵՋ, ԱՅԼ ՄԻԱՅՆ ՆԱՅՈՒՄ ԵՄ ԴԱՏԱՐԿ ՔԱՐԻՆ ԵՎ ՎՐԱՆ ՏԵՍՆՈՒՄ ԵՄ ԱՆԻՄԱՍՏ ՊԱՏԿԵՐՍ:

THE EMPTY IMAGE

I was at the monastery of “Hin Getik”.
The snow and the Sun were mixed together.
Light and coldness.
The road that led us to the ruined monastery seemed short. We were coming towards you. Every time in this monastery I see my belief: majestic but ruined. There is a stone on the sacristy with no scripts and signs on it. At the moment of praying I merge with that stone; what an emptiness! I stare for a long time and the life passes.
We gaze at a direction so long that we lose everything, the divine endowment of seeing everything.
We concentrate on the emptiness that’s inside us. We see nothing except us.
OUR GOD, sober our souls and hearts!
Fill the void inside us with your favors! Do a favor for seeing you and just live inside you!
Give us the might not to concentrate on ourselves!
That’s the only way to know you.
…For a long time I gaze the stone on the sacristy and understand the reason of my belief.
I don’t see the grandiose church that surrounds me, that is inside me, but I only gaze at that empty stone and see my senseless reflection.

....ՈՒ ճախրում եմ...

Ցատկում եմ պատուհանից, չեմ հասցնում հպվել գետնին: Հասկանում եմ, որ կջարդվեմ, մի պահ էլ զգում եմ, որ սա վերջն է և... ճախրում եմ: Վախս փոխվում է հաճույքի, վայելքի: Ես ճախրում եմ...
Ալիքաձև:
Փոքր էի:
Երազ էր:
Մեռավ:
Մեռա:

...AND I’M FLYING...

I jump out of the window, but before hitting the ground I understand that I’ll get smashed up. For a moment I feel that it’s the end and ...I’m flying. My fear turns into a pleasure, an amusement. I am flying... wavy.
I was small.
It was a dream.
It passed away.
I passed away.

ԵՍ ՏԵՍԵԼ ԵՄ ՁԵԶ . . .

Ես տեսել եմ արարատյան, ամառային, աստվածային ԱՐԵՎԸ` կիզիչ, դողացնող հրաշքով: Ես սերն եմ տեսել` սկսած մեկ ժամ ապրողից, մինչև ամենահաստատունն ու հիմնավորը: Ես տեսել եմ գետնածաղկի ադամանդե ցողը` բազմանիստ, գաղտնափայլ, խռովկան: Ես ընկերներ եմ տեսել` անիմաստ հավատարիմներից մինչև անիմաստ դավաճաններ: Ես ջուրն եմ տեսել` անհաղթելի, գայթակղիչ, կործանմամբ ապրեցնելու խոստումով: Ես ոսկրացավի ու փսխուքի խառնուրդ տառապանքն եմ տեսել` այդքան դաժան, այդքան նողկալի, այդքան հարազատ: Ես երկինքն եմ տեսել` մերկ, անամոթ ու ազնիվ: Ես կարոտն եմ տեսել` ծծմբաթթվի նման, երբ էությունդ գոլորշիանում է ու էլի լերդանում մաշկիդ մեջ: Ես երջանկությունն եմ տեսել ի վերջո` ամենազոր, վերերկրային, կարճատև:

Որքան կարևոր բաներ եմ տեսել:

Գնալով ավելի ու ավելի եմ համոզվում, որ այլևս իմաստ չունի ապրել միայն հանուն պատասխանատվության ու վայելքների . . .

I HAVE SEEN YOU...

I have seen the Araratian summer SUN with its divine shining wonder. I have seen the LOVE that lasts an hour and that is forever. I have seen the brilliant DEW of a flower that shines hidden, like a touchy creature. I have seen FRIENDS that are silly faithful and silly betrayers. I have seen the WATER with its irresistible, tempting promise of life. I have seen the SUFFER of a pain mixture that is so disgusting but is so familiar. I have seen the HEAVEN that is naked, shameless, and honest. I have seen the YEARNING, like a sulphuric acid, that disappears and then thickens in your heart. And finally I have seen the HAPPINESS that is almighty, unearthly and of short duration.
How important things I have seen!
By and by I become surer that it’s meaningless to live only for the sake of responsibilities and pleasures…

Ձմեռ պապը

 Աղջիկս հավատում է Ձմեռ պապին:
Հիմա, երբ անհնազանդության ցասման մեջ է լինում, միակ գործող մեթոդը Ձմեռ պապի զանգն է:
Եվ երբ Ձմեռ պապ ներկայացող իմ բարեկամը խոսում է նրա հետ, դեմքին մեծ խաղաղություն է իջնում, լրջանում է: Հավատը իրական է: Չկա կասկածի նշույլ իսկ:
Եվ իրական է նաև Հրաշքի նկատմամբ նրա հավատը: Ոչ մի երկրային ուժ կամ ձգողություն չի խանգարում նրան` հավատալ Հրաշքին, Հոգուն, Աներևակայելիին, երկնքում սահնակով թռչող Ձմեռ պապին...
Մենք արդեն մեծացել ենք:
Կեղծիքը լիովին փոխարինել է Հրաշքին, Հոգուն, Խաղաղությանը...

ամառ.am

Մի քիչ ամառը չէր խանգարի, դրսում սառնամանիք է:

ՎԱԽՆ առաջնորդում է:

Հաճախ հարցնում եմ ինձ. "Ինչից սկսվեց այս ճանապարհը":
Որն է Աստվածային մոդելի առաջին քայլը, ինչպես է այն սկսում գործել մարդու մեջ:
Չեմ կարող ընդհանրական եզրահանգումներ անել:
Իմ Ճանապարհը սկսվեց Վախով:
Վախ գոյությունից, "չգոյությունից", "անգոյությունից", ոչնչից ու ամեն ինչից:
Վախենում էի պատժվել: Վախենում էի ո'չ ինձ համար:
Գիտեի, որ ինձ պատժելու ամենադաժան ձևը կապերս կտրելն է: Կապեր, որոնք ինձ կապում էին իմ սիրո հետ: Մարդկանց հետ, ում ես սիրում էի:
Ու կտրվեցին:
Իրար հետև:
Անողոք:
Կտրվեցին:
Կորցրեցի:
Եվ ծնվեց ամենազոր ՎԱԽԸ:
Ունեցածդ կորցնելու Վախը:
Մեծագույն և անուրանալի ուսուցիչ` ՎԱԽ:
Դու' և միայն դու' սովորեցրիր, որ ունենալը սխալ է, չունենալը` ճիշտ:
Չունենալ ոչինչ:
Եվ երկար ժամանակ Չունենալը դարձավ իմ հիմնական սկզբունքը...

Իրական Հիմք

Կյանքի լուսավոր ու խավար անկյուններում դեգերող հոգիս հիմքի կարիք ունի, իրական հիմքի: Մտքերս այնքան խառն են, որ դժվարանում եմ շարադրել դասավորված: Այնքան բան ունեմ ասելու, որ չեմ կարողանում որևէ հերթականություն որոշել: Միայն զգում եմ: Եվ դա իրական է: Զգում եմ ճնշում, ցավ, կարով: Այո, կարոտ...
Հեռավոր եզերքում տանջվում էի կարոտից: Մարմինս ու հոգիս անջատվել էին, և մտքերս ազատ դեգերում էին հայրենի եզերքում, հարազատներիս մեջ, հայրենի տան պատերի ներքո: Հիմա կարոտս չի փոքրացել: Այն ճնշում է ինձ:

Խորանը փակ է

Որոշեցի գրել... գուցե այն պատճառով, որ Սերս դեռ չի հասունացել, որ սրտիս խորանը դեռևս փակ է: Ուզում եմ խոսել քեզ հետ, ընդունել Կամքդ: Չգիտեմ, ունեմ բավարար իրավունք` հաղորդակցվել քեզ հետ: Անդադար աղոթում եմ և չեմ հագենում:
Վախն առ քեզ համառորեն չի վերաճում Սիրո:
Գուցե ուժս չի հերիքում` ինքնուրացության սրբազան գործն ավարտին հասցնելու համար:
Երբեմն զգում եմ Սիրո թրթիռ, առանց կոնկրետանալու, աբստրակտ սիրո թրթիռ... առ քեզ: