Wednesday, February 17, 2010

Սիրհար ամպեր

Զուլալ հայկական դաշտ:
Սարսափելի անձրևներ:

- Ես ներշնչվում եմ բնությունից:
Նկարելիս ոչինչ չեմ զգում: Թողնում եմ վայրի ազատությանը:

- Մանկուց կորցրել եմ ծնողներիս...
Վայրի ազատություն ենք ունեցել:

Եվ աչքերին արցունքներ կան:
- Չլսված գուրգուրանքներ:
Հեղինակ Ժամը
Labels:

1 comment:

  1. VarazdatFebruary 17, 2010 at 11:15 AM

    Սա Հորիզոնի գիշերային թողարկման վերջին ռեպորտաժն էր:
    Լուրը կարող է և զգայական լինել: Քեզ նոր աշխարհ տալ:
    Բացել քո ՀՈՐԻԶՈՆԸ:
    Սա է Հորիզոնի իմաստը:
    Ամեն օր բացել, նոր նկար տալ: Ընտրության նոր հնարավորություն:
    Աղետը, պատերազմն ու վթարը մեր կյանքում շատ են:
    Քիչ է նոր գյունը, հայկական գույնը: Նոր մարդը, հայկական մարդը: Նոր կերպը, մոտեցումը, հայացքը:

    Մարդ ե՞րբ է հանգստանում:
    Երբ ներկայի նկարը ավելի վառ ու ցայտուն է, քան ուղեղում մշտապես լարվող անցյալի և ապագայի նկարները:

    Նրա գույները, երանգները և մտքրեը աննման են:
    Հանգստացա:
    Շնորհակալ եմ:
    Թող մեր բոլոր լուրերն այսպես վերջանան:

    ReplyDelete

Subscribe to: Post Comments (Atom)