մեռնեմ, և Աստված հարցնի, թե ինչ եմ արել, ի՞նչ կպատասխանեմ:
Ու արդեն քանի օր է, չգիտեմ, թե ի՞նչ եմ ասելու:
Ու ի՞նչ եմ արել ինձ տրված կյանքը:
... բլոտ եմ խաղացել
...լողացել եմ...
... երեխա եմ ունեցել...
ու չգիտեմ, թե էլ ինչ եմ արել...
բայց Աստծո պատասխանը չունեմ:
ՉՈՒՆԵՄ:

Ինչի՞ց է, չգիտեմ:
Կյանքս մի կողմից վազում է, մյուս կողմից՝ մեռած է:
Երեկ վազում էր, այսօր՝ մեռած:
Հիմա չգիտեմ, ինչու՞ վազեմ:
Հիմա մեռել եմ:
Կյաքը կանգ է առել:
Հեռավոր անկյուն:
Մի՞թե հայրենիքը արժեք է:
Իսկ ընտանի՞քը:
Իսկ երեխանե՞րը:
ԿԱՄ ՄԻ՞ԹԵ ԱՐԺԵՔԸ ՃԱՆԱՉԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ՊԵՏՔ Է ԴԱ ԿՈՐՑՆԵԼՈՒ ԻՐԱԿԱՆ ՎՏԱՆԳ:

Հիմա կյանքը մեռած է: Կանգնած: Շարժ չկա:
Սա՞ է իրականը: Ոչ մի ծպտուն:
Ոչ մի շշուկ, շրշյուն անգամ:
Եվ հիմա չգիտեմ, ու՞ր եմ վազում: