Դատարկ պատկեր

ՀԻՆ ԳԵՏԻԿԻ ՎԱՆՔՈՒՄ ԷԻ:
ՁՅՈՒՆՆ ՈՒ ԱՐԵՎԸ ՁՈՒԼՎԵԼ ԷԻՆ ԻՐԱՐ:
ԼՈՒՅՍ ՈՒ ՍԱՌՆՈՒԹՅՈՒՆ:

ԴԵՊԻ ԱՎԵՐԱԿ ՎԱՆՔԸ ՁԳՎՈՂ ՃԱՆԱՊԱՐՀԸ ԿԱՐՃ ԹՎԱՑ. ԴԵՊԻ ՔԵԶ ԷԻՆՔ ԳԱԼԻՍ: ԱՄԵՆ ԱՆԳԱՄ ԱՅՍ ՎԱՆՔՈՒՄ ՏԵՍՆՈՒՄ ԵՄ ԻՄ ՀԱՎԱՏԸ` ՀՈՅԱԿԵՐՏ, ԲԱՅՑ` ԱՎԵՐԱԿ: ԽՈՐԱՆԻ ՎՐԱ ԱՆՊԱՏԿԵՐ ՄԻ ՔԱՐ ԿԱ: ՈՉ ՄԻ ԳՐԱՌՈՒՄ, ՈՉ ՄԻ ՆՇԱՆ: ԱՂՈԹՔԻՍ ՊԱՀԻՆ ՁՈՒԼՎՈՒՄ ԵՄ ՔԱՐԻ ՀԵՏ. ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ Է: ՆԱՅՈՒՄ ԵՄ ԵՐԿԱՐ: ԿՅԱՆՔԸ ԱՆՑՆՈՒՄ Է:

ԱՅՆՔԱՆ ԵՆՔ ՆԱՅՈՒՄ ՄԻ ԿԵՏԻ, ՈՐ ԿՈՐՑՆՈՒՄ ԵՆՔ ԱՄԲՈՂՋԸ, ԱՄԲՈՂՋԸ ՏԵՍՆԵԼՈՒ ՄԵՐ ԱՍՏՎԱԾԱՅԻՆ ՇՆՈՐՀԸ:
ՍԵՎԵՌՎՈՒՄ ԵՆՔ ՄԵՐ ՆԵՐՍԻ ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅԱՆ ՎՐԱ, ՈՉԻՆՉ ՉԵՆՔ ՏԵՍՆՈՒՄ ՄԵԶՆԻՑ ԲԱՑԻ:

ՀԱՅ'Ր ՄԵՐ, ՍԹԱՓԵՑՐՈՒ ՄԵՐ ՀՈԳԻՆ ՈՒ ՍԻՐՏԸ:
ՄԵՐ ՄԵՋ ԵՂԱԾ ԱՆԴՈՒՆԴԸ ԼՑՐՈՒ ՔՈ ՇՆՈՐՀՆԵՐՈՎ ԲԱԶՈՒՄ, ՈՐ ԴԱՏԱՐԿ ՉՄՆԱՆՔ, ՈՐ ԱՄԵՆ ՊԱՀ ՏԵՍՆԵՆՔ ՔԵԶ ՈՒ ԱՊՐԵՆՔ ՔՈ ՄԵՋ:

ՏՈՒՐ ՄԵԶՆԻՑ ՄԵՐ ՈՒՇՔԸ ԿՏՐԵԼՈՒ ՇՆՈՐՀ:
ԴԱ ՔԵԶ ՏԵՍՆԵԼՈՒ ՄԻԱԿ ՃԱՆԱՊԱՐՀՆ Է:

... ԵՐԿԱՐ ՆԱՅՈՒՄ ԵՄ ԽՈՐԱՆԻՆ ԴՐՎԱԾ ՔԱՐԻՆ ԵՎ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ԵՄ ՀԱՎԱՏԻՍ ՀԻՄՔԸ:
ԵՍ ՉԵՄ ՏԵՍՆՈՒՄ ԱՅՆ ՀՈՅԱԿԵՐՏ ԵԿԵՂԵՑԻՆ, ՈՐՆ ԻՄ ՇՈՒՐՋՆ Է, ԻՄ ՄԵՋ, ԱՅԼ ՄԻԱՅՆ ՆԱՅՈՒՄ ԵՄ ԴԱՏԱՐԿ ՔԱՐԻՆ ԵՎ ՎՐԱՆ ՏԵՍՆՈՒՄ ԵՄ ԱՆԻՄԱՍՏ ՊԱՏԿԵՐՍ:

THE EMPTY IMAGE

I was at the monastery of “Hin Getik”.
The snow and the Sun were mixed together.
Light and coldness.
The road that led us to the ruined monastery seemed short. We were coming towards you. Every time in this monastery I see my belief: majestic but ruined. There is a stone on the sacristy with no scripts and signs on it. At the moment of praying I merge with that stone; what an emptiness! I stare for a long time and the life passes.
We gaze at a direction so long that we lose everything, the divine endowment of seeing everything.
We concentrate on the emptiness that’s inside us. We see nothing except us.
OUR GOD, sober our souls and hearts!
Fill the void inside us with your favors! Do a favor for seeing you and just live inside you!
Give us the might not to concentrate on ourselves!
That’s the only way to know you.
…For a long time I gaze the stone on the sacristy and understand the reason of my belief.
I don’t see the grandiose church that surrounds me, that is inside me, but I only gaze at that empty stone and see my senseless reflection.