Մեր շուրջն է դժոխքը, մեր ներսում, ամենուր... Ինչպես և դրախտը... Մարդիկ են ընտրում` ապրել դժոխքում, թե դրախտում: Ու, դրախտ գոչելով, դժոխք են ընտրում... Լալիս են ու խնդրում...
Խե~ղճ հերոսներ, որ կերտել եք հզոր պատմություն` ինչ են զգում ձեր դրախտ ընկած հոգիները` ԱՄՆ դեսպանատանը նայելիս?????????????? Լալիս են, թե խնդրում???????? Եվ', Եվ'???????????? Մեր երկիրը, մարդիկ ամեն ինչ խղճուկ է դարձել: Էնքան խղճուկ, որ անգամ չես էլ ուզում թաթախվել, պայքարել, ինչ-որ բան փոխել: ԻԶՈՒ'Ր Է:
Ու գիտե՞ս ո՞րն է ամենացավալին: Հազարներով փախչում են Ամերիկա, հետո այնտեղ են սկսում լացել, որ չեն համակերպվում: Էն օրն են հասել, որ լցվել են իրար գլխի մի թաղամասում և անգամ անգլերեն չեն սովորում: Հերոս ջան, նրանք այտե'ղ ել են խղճուկ: Մարդիկ որ չուզեցին իրենք իրենց փոխել, ավելի ուժեղ դառնալ, ինչքան ուզում ես տեղը փոխի, էլի նույն անկամն են: Մի հատ լավ ասացվածք կա՝ կարմիր կովը կաշին չի փոխում, այլ միայն՝ արոտավայրը: Հիմա մեր բլոգի հարգելի մասնակիցները կարող են ընդդիմանալ, թե բոլորս էլ հարազատներ ունենք դրսում: Հա, ունենք, և նրանք բոլորն էլ նույն վախի, անկարողության... զոհերն են: ԶՈՀ են, ամեն դեպքում: Մարդը ԶՈՀ չպետք է լինի:
ԱՅՈ: ԱՅՈ: Եվ ևս մեկ անգամ ԱՅՈ: Մարդիկ դեռ մոլությունների մեջ են, դեռ շքեղության հոտևից վազողներ, ամեն ինչ պետությոն ուսերի վրա դնողներ: Մենք պետք է հասկանանք, որ անազնվությամբ պայքարելը, թելադրող լինելը երկրում, այն ժամանակ, երբ մարդիկ ճարահատյալ վիճակում են... Դա է պետք ուղղել, և համոզված եղեք յուրաքանչյուրիս դերը այդտեղ շատ մեծ է:
Խաղի հեղինակ չկա: Յուրաքանչյուրս մեր վարքագծով այդ խաղին նպաստում ենք: Ընդհանուր հակադրում է պետք: Ամեն մեկիս գործողությունների միջոցով: Այստեղ բարդությունը նրանում է, որ շատ ուժեղ խաղացողներ կան, ովքեր կամ որոնք այս խաղին նպաստում են: Մենք պետք է շատ ուժեղ լինենք:
Մենք պետք է հզոր լինենք այն էլ շատ-շատ: Յուրաքանչյուրս պետք է դառնանք շաքարի հատիկ, որ հալվելով "թեյի"-այս դեպքում կյանքի մեջ` վերանալով, կյանքը կդառցնենք ավելի քացր:
Պիտի առաջ գնաք, գոռգոռալու փոխարեն կռվեք: Ինքս արդեն հիասթափվել եմ ու ասում եմ, իսկ դուք, ձեր հիասթափությունը ոգևորված գոռում-գոչյունի վերմակով ծածկելով, ոչ թե` ուրիշներին, այլ ինքներդ ձեզ եք խաբում:
Հերոս ջան, այստեղ բոլորն էլ կռվում են՝ իրենց չափով: Մի հետաքրքիր պատմություն հիշեցի՝ "Մի ճնճղուկ նստած է լինում ծառի ճյուղին, տեսնում է, բոլոր կենդանիները վազում են, փոշի, թոզ, դուման: Գալիս հասնում են իր ծառին, հարցնում է՝ էս ու՞ր եք վազում: Ասում են՝ երկինքը փլվում է, մենք էլ փախչում ենք: Հըլը մի րոպե, ասում է ճնճղուկն ու վայր սլանում, ոտքերը վերև պառկում գետնին: Առյուծները, փղերը... զարմանում են, հարցնում են՝ ի՞նչ ես անում: Սա էլ՝ չգիտեմ, դուք ինչպես, բայց ես իմ բաժին երկինքը պահելու եմ":
Ինքնախաբեություն? Երկնքի մի հյուլե պահող ճնճղուկ? Պայքար? Գուցե վերջապես հասկանանք, որ ներդաշնակության պետք է ձգտենք, որ կան երեևույթներ, որոնք արժեն, որ հանուն դրանց զոհենք ցանկացած ամբիցիա ու ագրեսիա... Աշխարհն այն է, ինչ մենք ստեղծում ենք, ոչ թե այն, ինչ պարտադրում են մեզ...
Այո, սիրելի Դիանա, ու ,ավաղ, այդ պայքարում միշտ հաղթում է մեզ պարտադրված աշխարհը, քանի որ մարդիկ ՎԱԽԵՆՈՒՄ են... Մի քանի օր առաջ նոթատետրումս գրել էի` թույլերը սպանում են, ուժեղները` հաղթում... Մենք դեռ թույլ ենք, սպանում ենք մեր շուրջ ամեն բան, որ մաքուր ու լուսավոր է` թողնելով ունայնություն... Բայց ժամանակն է, որ հաղթենք... Ջնջենք մեր միջից ավերման կիրքը: Կիրքն ավերում է, սերն` արարում... Ուրեմն փոխարինենք ավերման կիրքը սիրո արարումով: Սիրենք ինքներս մեզ, մարդկանց, աշխարհը... Եվ ԿՀԱՂԹԵՆՔ...
Ես եմ որոշողը` կհաղթի ԻՄ բարին, թե` ոչ: Ամեն դեպքում, հավատում եմ յուրաքանչյուրի ու համընդհանուր բարու հաղթանակին և ոչ միայն հեքիաթում, ոչ էլ մտացածին կամ վիրտուալ հաղթանակի, այլ` իրական ու հավերժական...
Մեր շուրջն է դժոխքը, մեր ներսում, ամենուր...
ReplyDeleteԻնչպես և դրախտը...
Մարդիկ են ընտրում` ապրել դժոխքում, թե դրախտում:
Ու, դրախտ գոչելով, դժոխք են ընտրում...
Լալիս են ու խնդրում...
Խե~ղճ հերոսներ, որ կերտել եք հզոր պատմություն` ինչ են զգում ձեր դրախտ ընկած հոգիները` ԱՄՆ դեսպանատանը նայելիս??????????????
ReplyDeleteԼալիս են, թե խնդրում????????
Եվ', Եվ'????????????
Մեր երկիրը, մարդիկ ամեն ինչ խղճուկ է դարձել:
Էնքան խղճուկ, որ անգամ չես էլ ուզում թաթախվել, պայքարել, ինչ-որ բան փոխել:
ԻԶՈՒ'Ր Է:
Ու գիտե՞ս ո՞րն է ամենացավալին:
ReplyDeleteՀազարներով փախչում են Ամերիկա, հետո այնտեղ են սկսում լացել, որ չեն համակերպվում:
Էն օրն են հասել, որ լցվել են իրար գլխի մի թաղամասում և անգամ անգլերեն չեն սովորում:
Հերոս ջան, նրանք այտե'ղ ել են խղճուկ:
Մարդիկ որ չուզեցին իրենք իրենց փոխել, ավելի ուժեղ դառնալ, ինչքան ուզում ես տեղը փոխի, էլի նույն անկամն են:
Մի հատ լավ ասացվածք կա՝ կարմիր կովը կաշին չի փոխում, այլ միայն՝ արոտավայրը:
Հիմա մեր բլոգի հարգելի մասնակիցները կարող են ընդդիմանալ, թե բոլորս էլ հարազատներ ունենք դրսում:
Հա, ունենք, և նրանք բոլորն էլ նույն վախի, անկարողության... զոհերն են:
ԶՈՀ են, ամեն դեպքում:
Մարդը ԶՈՀ չպետք է լինի:
ԱՅՈ: ԱՅՈ: Եվ ևս մեկ անգամ ԱՅՈ:
ReplyDeleteՄարդիկ դեռ մոլությունների մեջ են, դեռ շքեղության հոտևից վազողներ, ամեն ինչ պետությոն ուսերի վրա դնողներ:
Մենք պետք է հասկանանք, որ անազնվությամբ պայքարելը, թելադրող լինելը երկրում, այն ժամանակ, երբ մարդիկ ճարահատյալ վիճակում են...
Դա է պետք ուղղել, և համոզված եղեք յուրաքանչյուրիս դերը այդտեղ շատ մեծ է:
isk ov e xaxi hexinak@
ReplyDeletelinum en xaxi hexinakner
...........te ka miayn patranq?
Խաղի հեղինակ չկա:
ReplyDeleteՅուրաքանչյուրս մեր վարքագծով այդ խաղին նպաստում ենք:
Ընդհանուր հակադրում է պետք:
Ամեն մեկիս գործողությունների միջոցով:
Այստեղ բարդությունը նրանում է, որ շատ ուժեղ խաղացողներ կան, ովքեր կամ որոնք այս խաղին նպաստում են:
Մենք պետք է շատ ուժեղ լինենք:
Մենք պետք է հզոր լինենք այն էլ շատ-շատ:
ReplyDeleteՅուրաքանչյուրս պետք է դառնանք շաքարի հատիկ, որ հալվելով "թեյի"-այս դեպքում կյանքի մեջ` վերանալով, կյանքը կդառցնենք ավելի քացր:
Պիտի առաջ գնաք, գոռգոռալու փոխարեն կռվեք:
ReplyDeleteԻնքս արդեն հիասթափվել եմ ու ասում եմ, իսկ դուք, ձեր հիասթափությունը ոգևորված գոռում-գոչյունի վերմակով ծածկելով, ոչ թե` ուրիշներին, այլ ինքներդ ձեզ եք խաբում:
Հերոս ջան,
ReplyDeleteայստեղ բոլորն էլ կռվում են՝ իրենց չափով:
Մի հետաքրքիր պատմություն հիշեցի՝
"Մի ճնճղուկ նստած է լինում ծառի ճյուղին, տեսնում է, բոլոր կենդանիները վազում են, փոշի, թոզ, դուման:
Գալիս հասնում են իր ծառին, հարցնում է՝ էս ու՞ր եք վազում:
Ասում են՝ երկինքը փլվում է, մենք էլ փախչում ենք:
Հըլը մի րոպե, ասում է ճնճղուկն ու վայր սլանում, ոտքերը վերև պառկում գետնին: Առյուծները, փղերը... զարմանում են, հարցնում են՝ ի՞նչ ես անում:
Սա էլ՝ չգիտեմ, դուք ինչպես, բայց ես իմ բաժին երկինքը պահելու եմ":
Ինքնախաբեություն?
ReplyDeleteԵրկնքի մի հյուլե պահող ճնճղուկ?
Պայքար?
Գուցե վերջապես հասկանանք, որ ներդաշնակության պետք է ձգտենք, որ կան երեևույթներ, որոնք արժեն, որ հանուն դրանց զոհենք ցանկացած ամբիցիա ու ագրեսիա...
Աշխարհն այն է, ինչ մենք ստեղծում ենք, ոչ թե այն, ինչ պարտադրում են մեզ...
Ինչքան լավ խոսքեր էին Ալֆայի վերջին խոսքերը, ինչքան խորը իմաստ կա նրանցում... Բրավո:
ReplyDeleteՄեզ հասարակության մեջ այդ երկու աշխարհների միջև կռիվ է գնում...
Այո, սիրելի Դիանա, ու ,ավաղ, այդ պայքարում միշտ հաղթում է մեզ պարտադրված աշխարհը, քանի որ մարդիկ ՎԱԽԵՆՈՒՄ են...
ReplyDeleteՄի քանի օր առաջ նոթատետրումս գրել էի` թույլերը սպանում են, ուժեղները` հաղթում...
Մենք դեռ թույլ ենք, սպանում ենք մեր շուրջ ամեն բան, որ մաքուր ու լուսավոր է` թողնելով ունայնություն...
Բայց ժամանակն է, որ հաղթենք...
Ջնջենք մեր միջից ավերման կիրքը:
Կիրքն ավերում է, սերն` արարում...
Ուրեմն փոխարինենք ավերման կիրքը սիրո արարումով:
Սիրենք ինքներս մեզ, մարդկանց, աշխարհը...
Եվ ԿՀԱՂԹԵՆՔ...
Ինչքան բարի մտքեր են:
ReplyDeleteԲարին նաև ուժեղ է:
Բարին հաղթում է:
Միայն հեքիաթում է, որ հաղթում է ձեր բարին, կյանքում հիմնականում դատապարտված է պարտության:
ReplyDeleteԵս եմ որոշողը` կհաղթի ԻՄ բարին, թե` ոչ: Ամեն դեպքում, հավատում եմ յուրաքանչյուրի ու համընդհանուր բարու հաղթանակին և ոչ միայն հեքիաթում, ոչ էլ մտացածին կամ վիրտուալ հաղթանակի, այլ` իրական ու հավերժական...
ReplyDelete