Նա սրտի շրջանում ծակոցներ էր զգում: Որոշ ժամանակ անց ստուգվեց. տեղեկացավ, որ հիվանդ է: Շրջապատում գրեթե բոլորը գիտեին նրա հիվանդության մասին:
Չէր դժգոհում, ընդունում էր ու հավատարիմ էր իր հիվանդությանը: Համբերատար սպասում էր, թե երբ է առողջանալու, չնայած բժիշկը հույս չէր տալիս:
Այդ հիվանդությամբ շատերն են հիվանդանում, պարզապես հիվանդության ստադիաներն են տարբեր: Շատերը բուժվում են, իսկ եթե ոչ, ապա երկար չեն ապրում` մաքսիմում 3 տարի:
Այս դեպքում անցել է ավելի քան 3 տարի: Նա դեռ հիվանդ է, բայց ապրում է: Մի քանի շաբաթ առաջ նա ծանոթացավ նույն ոլորտի մեկ այլ բժշկի հետ: Որոշեց գաղտնի այցելել նաև այս մեկին: Ընթացքում հասկացավ, որ նույն մեթոդներով են աշխատում: Մի քանի օր անց տեղեկացավ, որ նախկին բժիշկը վերջնականպես հրաժարվել է շարունակել բուժումը: Այս փաստը ծանր տարավ: Մյուս կողմից ուրախ էր, որ նոր բժիշկ ունի:
Հաջորդ օրվանից նոր բժիշկը պարզապես անհետացավ …
"Ուսանողուհու օրագիր" շարքից
Հույսը վերջում է մեռնում...
ReplyDeleteԿներեք, չեմ կարող չարտահայտվել. շա՛տ հիմար վերնագիր է ընտրված... Իսկ միգուցե հարցական նշա՞նն եք մոռացել: Կամ էլ ուրիշ թեմայի վերնագրի հետ շփոթե՞լ...
ReplyDeleteՀ.Գ.
Ոմանք ՍԵՐ և ՍԵՔՍ հասկացություններն ի վիճակի չեն միմյանցից տարբերել և տարանջատել. հենց այդպիսիններն էլ ամբողջ կյանքում տառապում են նշված հիվանդությունից...
ես կարդացի տեքստը, վերնագրեցի:
ReplyDeleteԱյդ զգացողությունն ունեցա:
Չէ, հարցական նշանը չեմ մոռացել:
վերջիվերջո մերժում ենք սոցիումը և առանձնանում:
մնում մենակ:
մեր ու Աստծո հետ:
Դեմ հանդիման:
Մենակ լինելու դեպքում Աստված ինձ հետ է:
Բոլորով գտնվելու դեպքում՝ ընդդեմ...
Չէ, էստեղ հաստատ մի բան էն չի...
ReplyDeleteՆախ, մարդիկ են ընդդեմ լինում, ոչ թե Աստված...
Հետո, էդ հիվանդությունը բուժելի է ու շատ հեշտ ա բուժվում, պետք չի ամեն ինչ ողբերգության վերածել...
Ու, ի վերջո, անկախ աստված մեզ հետ է, թե ընդդեմ` մենակությունը մարդու համար երբեմն հաճույքից կենսական անհրաժեշտության ա վերաճում:
P.S. Խոսքը հենց մենակության մասին է, ոչ թե միայնակության...