- քանի՞ անգամ եմ ես աստղազարդ գիշերով նայել երկնքին: Քանի՞ անգամ:
- Քանի՞ անգամ եմ ես տեսել հրաշափայլ լուսինը:
- Քանի անգամ է ձգվել մարմինս, քնել եմ ուզել: Քանի՞ անգամ:
Քնել եմ: Քնում եմ:
- Աստղազարդ գիշերով հարյուր ութ անգամ նայել եմ երկնքին:
- Հրաշափայլ լուսինը տեսել եմ վաթսունյոթ անգամ:
- Եվ մարմինս ուզում է, ուզում է քնել, արդեն հարյուրերորդ անգամ:
Մարմինը միշտ էլ ուզում է քնել, հանգիստ լինել, բայց միտքը միշտ գնում է առաջ: Նրան հասնելու, նրանով ապրելու համար պետք է զգալ մաքուրը, անպիղծը:
ReplyDeleteԹող ոչինչը չխանգարի մեզ դա զգալ:
Այսօր աստղազարդ չէ երկինքը, այն ամպամած է, բայց դարձյալ ես նայում եմ նրան, թեկուզ և մի քանի րոպեից մարմինս նիրհելու է, ես էլի նայելու եմ...
Մեր միտքը մեր սրտի հետ կապ ունի՞:
ReplyDeleteԵթե այո՝ ինչպիսի՞:
Վերև, ներքև, աջ, ձախ...
Ստրկությու՞ն:
Մարմինը գոյություն ունի հոգու մեջ:
ReplyDeleteՄարմնից հետո հոգին կա ու կա:
Հավիտյանս:
Հավիտենից, ԱՄԵՆ
ReplyDeleteԱմեն
ReplyDelete