"Եվ թող մեզ զպարտիս մեր..."

Եթե պարտք ենք, ուրեմն՝
- տալուց առաջ մեզ հարցրել են,
- պայմանավորվել ենք,
- տվել են,
- մենք համարժեք չենք պատասխանել:

Եթե սա աղոթք է, ապա՝
- մենք համարժեք չէինք էլ կարող պատասխանել:

Մենք համաձայնվել ենք, որ մեզ տան մի բան, որի համար մենք համարժեք պատասխան չենք կարող տալ:  Եվ դա ծրագրավորվել է մեր մեջ:
(իսկ եթե չենք համաձայնվել, ուրեմն պարտքի մասին խոսք լինել չի կարող)

Հիմա պատկերացնենք, որ հայրը պայմանավորվում է որդու հետ՝ մինչև ծնունդը՝
- ես քեզ կտամ ԿՅԱՆՔ, ապրելու ու հիանալու ունակություն, երջանկության հնարավորություն, ԻՄ ՆՄԱՆԸ ԼԻՆԵԼՈՒ ԿԱՐՈՂՈՒԹՅՈՒՆ, փոխարենը դու ինձ կտաս ... Ի՞ՆՉ:

Կարող է լինել, օրինակ՝
- փոխարենը դու պարտավորվում ես ԵՐՋԱՆԻԿ լինել:
Կամ՝
- Փոխարենը դու ինձ հավատա: Հավատա, որ իմ նման ես:

Իսկ եթե չես հավատում, ուրեմն.... պա՞րտք ես:

Չի ստացվում:
Իսկ գուցե տրված ՀԱՑԻ դիմա՞ց ենք պարտք:
Դժվար թե այդքան մանրանայինք:

Իսկ միգուցե մեզ չեն էլ հարցրե՞լ տալուց:
Ինչպես մենք՝ մեր զավակներին չենք հարցնում....